Zygmunt Rabski ( ur 18 grudnia 1885 w Miłosławiu zm. 24 lutego 1930 w Gnieźnie) – polityk, działacz niepodległościowy, poseł RP, powstaniec wielkopolski, burmistrz Gniezna.

Urodził się w rodzinie architekta budowlanego Władysława Rabskiego i matki Heleny z.d. Hübscher.

Absolwent poznańskiego gimnazjum św. Marii Magdaleny. Wówczas już przystąpił do tajnej organizacji narodowej Towarzystwa Tomasza Zana. Był łącznikiem gimnazjalnych, polskich struktur niepodległościowych z podobnymi organizacjami działającymi na uniwersytetach niemieckich.

Po ukończeniu w styczniu 1908 studiów prawniczych i aplikacji (referandriatu) we Wrocławiu i Monachium uzyskal tytuł doktora i podjął pracę w Sądach Hanoweru. W 1918 wcielony do armii pruskiej przedostał się do wielkopolski , gdzie przyłączył się do Powstania Wielkopolskiego biorąc osobisty udział w zdobywaniu koszar w Gnieźnie. Z ramienia Rady Ludowej był sędzią wojskowym okręgu północnego , kontrolerem niemieckiego magistratu, oraz przewodniczącym Wydziału Gnieźnieńskiej Rady Ludowej.

Po odzyskaniu niepodległości, w 1919, został w Gnieźnie pierwszym burmistrzem w Polsce po rozbiorowej. Przez wiele lat piastował stanowisko przewodniczącego rady miejskiej. W 1922 z okręgu gnieźnieńskiego jako członek Narodowej Partii Robotniczej został posłem do Sejmu RP I kadencji, będąc jednocześnie członkiem Sejmiku Wydziału Powiatowego. Prowadził w Gnieźnie kancelarie adwokacką i notarialną. Członek Izby Adwokackiej.

Zły stan zdrowia zmusił go, najpierw do rezygnacji z funkcji burmistrza, a następnie, już w październiku 1923, zrzeczenia się mandatu posła.

Kilka tygodni przed śmiercią Zygmunt Rabski został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Pochowany na cmentarzu św. Piotra w Gnieźnie.