Franciszek Dubiel (ur. 1 kwietnia 1893 w Dębinie, w pow. łańcuckim, Austro-Węgry, zginął śmiercią samobójczą 9 lutego 1918 we Włoszech) – inżynier, porucznik piechoty I Brygady Legionów Polskich.

Franciszek Dubiel ukończył gimnazjum w Rzeszowie. Następnie uzyskał dyplom inżyniera Politechniki Lwowskiej w 1907 roku i rozpoczął pracę w krajowym biurze melioracyjnym. W 1912 roku został kierownikiem części prac regulacyjnych na rzece Jasiołce w Jaśle. W tym samym roku dołączył do Polskich Drużyn Strzeleckich.

Po wybuchu wojny z uformowanym przez siebie oddziałem udał się do Krakowa. Na początku września dołączył do I Brygady. Przydzielony został do 1 Pułku Piechoty Legionów. 9 października 1914, w Jakubowicach, w czasie pierwszych nominacji oficerskich Piłsudskiego mianowany podporucznikiem w VI baonie. W tym batalionie służył przez cały czas jego istnienia. Z 5 Pułkiem Piechoty Legionów przeszedł cały szlak bojowy, aż do jego rozwiązania w kryzysie przysięgowym. Po bitwie pod Konarami mianowany porucznikiem.

Po kryzysie przysięgowym został zwolniony z Legionów i wcielony do Cesarskiej i Królewskiej Armii. We wrześniu 1917 skierowany na front włoski. Ukończył tam szkołę oficerską. Brał udział w walkach nad rzeką Piave w szeregach 12 Dywizji Piechoty. Z powodu ciężkiej choroby oczu na początku lutego 1918 roku został zwolniony z armii. Na wieść o pokoju brzeskim popełnił samobójstwo.

Pośmiertnie mianowany kapitanem oraz odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości.