Cezary Szyszko (ur. 13 października 1872 w Wozniesieńsku w ziemi chersońskiej, zm. 11 lutego 1938 w Poznaniu) – polski prawnik.

Syn pułkownika artylerii Cezarego Szyszko i Kasyldy Łukaszewicz. Rodzina pochodziła z Wileńszczyzny. Studia prawnicze ukończył w 1897 na Uniwersytecie Kijowskim. Po okresie aplikacji w Samarze, związał się z sądem w Kiszyniowie, gdzie został kolejno sędzią, sędzią śledczym i wiceprokuratorem, a w 1909 obrał karierę adwokata. W latach 1906–1920 był jednocześnie prezesem Polskiego Towarzystwa Dobroczynności w Kiszyniowie. W latach 1923–1926 pozostawał radcą prawnym Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży, gdzie należał do organizatorów komitetu budowy kościoła katolickiego. Następnie był związany z pracą w sądownictwie w Białymstoku, Nowogródku i w Wilnie. W latach 1930–1934 był prezesem Sądu Apelacyjnego w Toruniu, a następnie w Poznaniu. Działał w szeregu organizacji prawniczych i społecznych, w działalność społeczną była również zaangażowana żona, Anna Szyszko.

Pogrzeb 14 lutego 1938 prowadził ks. senior Gustaw Manitius, proboszcz polskiej parafii ewangelickiej. Po II wojnie światowej grób przeniesiono do nowo powstałej kwatery ewangelickiej Cmentarza Miłostowo, gdzie jest otoczony opieką Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.