Aleksander Sewruk (ur. 17 stycznia 1912 w Korninie, zm. 23 listopada 1974 w Warszawie) – polski aktor, dyrektor Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie, Teatrach Dramatycznych w Poznaniu, Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie, Teatru Dramatycznego w Elblągu.

W grudniu 2007 elbląski Teatr Dramatyczny przyjął jego imię i obecnie działa jako Teatr im. Aleksandra Sewruka.

Urodził się 17 stycznia 1912 roku na Żytomierszczyźnie, w miasteczku Kornin. W nowe granice odrodzonej Polski przybył w 1920 roku. Osiedlił się wraz z rodziną w Ciechanowcu. Maturę zdał 23 maja 1930 r. w Gimnazjum Państwowym im. Tadeusza Kościuszki w Bielsku Podlaskim. Zaczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu podporucznika. Po kapitulacji Modlina dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Działdowie, a potem w oflagach Arnswalde i Grossborn. W 1940 roku razem z Bolesławem Płotnickim, Józefem Słotwińskim i Leonem Kruczkowskim zorganizował teatr obozowy. Jego pierwszą rolą był Papkin w "Zemście", wystawionej w 1940 roku. W Arnswalde występował w "Teatrze Symbolów". Po wyzwoleniu obozu w maju 1945 roku założył objazdowy teatrzyk rewiowy "Oberża Komediantów", a następnie w latach 1946-47 występował w teatrze rewiowym Polskiej Dywizji Pancernej w Niemczech. W czerwcu 1947 roku wrócił do kraju i debiutował rolą Rzecznickiego w "Fantazym" w olsztyńskim teatrze. Od 1949 roku był to teatr łączący dwie sceny – elbląską i olsztyńską - w jednym organizmie. A. Sewruk występował w nim do 1952 roku. W 1957 r. objął stanowisko dyrektora i kierownika artystycznego Teatru im. Jaracza Olsztyn-Elbląg i kierował nim jako dyrektor do 1969 r. Występował także w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu (1952-57). Od 1969 do końca życia był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie. Był gorącym rzecznikiem teatru i aktorów. Chętnie zapraszany na plany filmowe, w latach 1954-1974 wystąpił w 30 filmach i serialach. Zdobył ogólnopolską sławę. W filmie zadebiutował w 1953 roku w „Celulozie”. Tworzył postacie charakterystyczne, zapadające w pamięć.

Filmografia

• 1953: Celuloza - Wajszyc, naczelnik policji
• 1954: Pod gwiazdą frygijską - Wajszyc, naczelnik policji
• 1955: Godziny nadziei - górnik Dosiad
• 1955: Zaczarowany rower - mechanik Wanicki
• 1958: Orzeł - komandor Kozłowski
• 1958: Popiół i diament - Święcki, prezydent miasta
• 1959: Pociąg - adwokat
• 1960: Szklana góra - przewodniczący MRN
• 1961: Czas przeszły - "Filip", szef grupy
• 1961: Dziś w nocy umrze miasto - strażnik obozowy
• 1961: Milczące ślady - pijaczek w knajpie
• 1961: Zaduszki - "Szary", komendant oddziału partyzanckiego
• 1963: Ubranie prawie nowe - ksiądz
• 1964: Giuseppe w Warszawie - Kischke, przesłuchujący Staszka
• 1964: Panienka z okienka - karczmarz
• 1964: Rachunek sumienia - Aleksy
• 1965: Głos ma prokurator
• 1966-1968: Czterej pancerni i pies - generał radziecki
• 1966: Kochajmy syrenki - dewizowy myśliwy
• 1968: Dancing w kwaterze Hitlera - kombatant
• 1968: Stawka większa niż życie - współpracownik Klossa (odc. 7)
• 1968: Tabliczka marzenia - ojciec Ludki
• 1970: Album polski - lekarz
• 1970: Epilog norymberski - przewodniczący trybunału
• 1970: Mała ankieta - ławnik
• 1970: Romantyczni - karczmarz
• 1972: Anatomia miłości - ksiądz
• 1972: Egzamin - sędzia
• 1972: Szklana kula - ojciec Agi
• 1972: Ucieczka-wycieczka - Paciorek
• 1973: Czarne chmury - marszałek dworu królewskiego (odc. 6 i 8)
• 1973: Godzina szczytu - prezes Trzos
• 1974: Czterdziestolatek - trener Michalak (odc. 5)
• 1974: Gniazdo

Odznaczenia i nagrody

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1963)
• Odznaka "Zasłużony Działacz Kultury" (1965)