Bolesław Drobner (ur. 28 czerwca 1883 w Krakowie, zm. 31 marca 1968 w Krakowie) – polski działacz socjalistyczny, chemik, pierwszy powojenny prezydent Wrocławia.

Biografia

Ukończył chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim, z której otrzymał doktorat. Od 1898 działał w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego, a następnie w Polskiej Partii Socjalistycznej. Opowiadał się za współpracą z Komunistyczną Partią Polski.

Po najeździe sowieckim na Polskę 17 września 1939 aresztowany przez NKWD i więziony. W 1943 został uwolniony i wszedł do władz Związku Patriotów Polskich oraz PKWN (kierownik Resortu Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia PKWN). W 1945 (do czerwca) pierwszy polski prezydent Wrocławia (powołany 14 marca, jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej do miasta, urzędowanie mógł praktycznie rozpocząć dopiero po kapitulacji Festung Breslau, w maju). Współorganizator polskiej administracji. Opowiadał się za przekształceniem Wrocławia w miasto wydzielone. Chciał stworzyć system gospodarczy eliminujący obieg pieniędzy (tzw. republika drobnerowska), co było jednym z głównych czynników, które zadecydowały o pozbawieniu go tej funkcji.

W latach 1956–1957 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. Od 1944 poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji; w II, III i IV kadencji Sejmu pełnił funkcję Marszałka Seniora (1957, 1961, 1965). Dwukrotnie odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Ponadto nadano mu Krzyż Wielki i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

Zaprzyjaźniony z Piwnicą pod Baranami, pomógł w jej otwarciu i pierwszych latach działania. Z małżeństwa z Lubą z domu Hirszowicz (1884–1965) miał syna Mieczysława (1912–1986), profesora sztuk muzycznych. Pochowany jest na Cmentarzu Rakowickim.

Do 1991 jego imieniem nazwany był jeden z bulwarów wiślanych Krakowa. Jego imieniem nazwana jest także ulica w śródmieściu Wrocławia.

Publikacje

• Drogowskazy, Wrocław 1945.
• Bezustanna walka (1962–1967), Kraków 1967.