Bolesław Piasecki, ps. Leon Całka, Wojciech z Królewca, Sablewski (ur. 18 lutego 1915 w Łodzi, zm. 1 stycznia 1979 w Warszawie) – polski polityk narodowy, prawnik i publicysta, oficer Wojska Polskiego, twórca Stowarzyszenia Pax, członek Rady Państwa w PRL, poseł na Sejm PRL IV, V, VI i VII kadencji.

Przed II wojną światową

Urodzony w rodzinie urzędniczej (ojciec Ludomir był agronomem), w 1927 zaczął uczęszczać do Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. W maju 1931 zdał maturę. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1935. Na studiach był kierownikiem Oddziału Akademickiego Obozu Wielkiej Polski oraz działał w Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Był jednym z założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego, a następnie po rozłamie, przywódcą Ruchu Narodowo-Radykalnego Falanga, głosząc poglądy antykomunistyczne i antysemickie. Jego partia i ówczesne poglądy Piaseckiego są niekiedy określane mianem jawnie faszystowskiego. W nocy z 15 na 16 czerwca 1934 został internowany w obozie w Berezie Kartuskiej. Po zwolnieniu (we wrześniu 1934) kierował zdelegalizowanym RNR-Falanga. We wrześniu 1939 brał udział w wojnie obronnej jako dowódca plutonu w Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej.

Lata wojny i okupacji

W okresie od 1939 do kwietnia 1940 więziony przez Gestapo. Zwolniony po interwencji wpływowych włoskich rodzin, które znały go przed wojną. Uczestnik ruchu oporu, założyciel (1940) i przywódca tajnej organizacji Konfederacja Narodu (KN). Był także dowódcą Uderzeniowych Batalionów Kadrowych, które od maja 1943 stoczyły 32 potyczki z Niemcami, a po ich scaleniu w 1943 z AK w stopniu porucznika, był dowódcą 3. batalionu 77. Pułku Piechoty AK walczącego na Nowogródczyźnie. Uniknął internowania w czasie akcji "Burza" – po powrocie do Polski centralnej kontynuował działalność konspiracyjną tym razem przeciwko PKWN. Od 12 listopada 1944 więziony przez władze sowieckie. Nie krył swojej funkcji w Konfederacji Narodu. Przesłuchiwany kilkakrotnie przez gen. NKWD Iwana Sierowa. W liście do Sierowa zadeklarował wsparcie dla reform społecznych wprowadzanych przez komunistyczne władze – reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu oraz zadeklarował chęć wyprowadzania ludzi z podziemia zbrojnego. Opisał także swoją drogę życiową – działalność antysanacyjną, obóz w Berezie, aresztowanie przez Gestapo, konspirację i antyhitlerowską partyzantkę. Latem 1945 zwolniony z więzienia.

Czasy PRL

Grób Bolesława Piaseckiego, jego zamordowanego syna Bohdana oraz jego poległej w powstaniu warszawskim – żony Haliny Piaseckiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Po wojnie współtworzył i kierował tzw. społecznie postępowym ruchem katolików świeckich, popierającym władze komunistyczne, skupionych wokół tygodnika "Dziś i Jutro". W 1947 stworzył Stowarzyszenie Pax i przewodniczył jego zarządowi do końca życia - po początkowej życzliwej postawie polskiego Kościoła katolickiego wobec jego osoby i organizacji, ich drogi rozeszły się ostatecznie w 1953 r., gdy Piasecki bezskutecznie namawiał kardynała Stefana Wyszyńskiego, by ten uznał prawo PZPR do typowania kandydatur na stanowiska biskupie. Jeszcze surowiej działalność PAX-u oceniała Stolica Apostolska. Sceptycznie odnosił się do odwilży politycznej w 1956, w tym samym roku poparł prosowiecką i stalinowską frakcję Natolińczyków w walce o władzę z Puławianami, którzy wg niego byli zdominowani przez Żydów. W 1956 przez kilka miesięcy był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Był posłem na Sejm PRL od 1965 (jednocześnie przewodniczącym Koła Poselskiego Pax). W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. W marcu 1968 – wraz z całym Paksem – popierał antyinteligencką i antysemicką nagonkę zorganizowaną przez partyjną frakcję Mieczysława Moczara.

22 stycznia 1957 został uprowadzony jego 15-letni syn Bohdan, uczeń Liceum Św. Augustyna i tego dnia zamordowany. Dopiero 8 grudnia 1958 odnaleziono jego zwłoki. Choć uważano, że motywem porwania i zabójstwa była zemsta na Bolesławie Piaseckim za jego przeszłą działalność polityczną, to współczesne śledztwo IPN skłania się ku wersji, że za porwaniem i zbrodnią kryła chęć wymuszenia okupu od ojca, będącego na ówczesne czasy jedną z najbogatszych osób w Polsce. Odpowiedzialni za tę zbrodnię nigdy nie zostali odnalezieni i ukarani mimo starań ojca i najdłużej w historii PRL prowadzonego śledztwa (zamknięte w 1982 r.), podczas którego lista osób objętych czynnościami operacyjnymi – przesłuchanych, śledzonych, podsłuchiwanych liczyła ponad 160 tys. nazwisk. Podejrzewano także osoby zamieszane w próbę wyłudzenia okupu zatrudnione wcześniej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (tzw. żydowska frakcja w MSW, na czele której stał wiceminister Antoni Alster). Według jednej z hipotez za zbrodnią kryła się zemsta żydowska za antysemicką i faszystowską działalność Piaseckiego podczas dwudziestolecia międzywojennego - milicja nie była jednak w stanie przesłuchać podejrzanych, gdyż wszyscy po uprowadzeniu Bohdana Piaseckiego wyjechali za granicę, a większość znalazła się w Izraelu. Według innej zabójstwa dokonała grupa funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pochodzenia żydowskiego. Mogło też chodzić o rozgrywki frakcyjne w aparacie bezpieczeństwa, a zabójstwo mogło nie być planowane.

Po ciężkiej chorobie Bolesław Piasecki zmarł 1 stycznia 1979. W dniu 4 stycznia 1979 trumna z jego zwłokami została wystawiona w Pałacu Prymasowskim w Warszawie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się tego samego dnia na Cmentarzu na Powązkach w Warszawie (kw. 216-VI-33/34). W pogrzebie uczestniczył m.in. członek Biura Politycznego KC PZPR, zastępca przewodniczącego Rady Państwa PRL Władysław Kruczek, wicemarszałek Sejmu Halina Skibniewska, członkowie Rady Państwa PRL prof. Jan Szczepański i Stanisław Wroński, sekretarz Rady Państwa Ludomir Stasiak, wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu FJN Wit Drapich, delegacje Czechosłowackiej Partii Ludowej oraz Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej z NRD.

Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Haliną Kopeć, żołnierzem AK (zginęła 14 sierpnia 1944 w powstaniu warszawskim), z którą miał dwóch synów: Bohdana i Jarosława. Po raz drugi ożenił się w 1948 z Barbarą Kolendo, łączniczką KN, z którą miał pięcioro dzieci: Zdzisława, Ładysława, Bożenę, Marzennę i Halinę.

Osobę Bolesława Piaseckiego na patrona swojego pisma wybrał Tygodnik Ojczyzna redagowany przez byłego działacza Paksu Bogusława Jeznacha.

Książka Bolesława Piaseckiego – „Zagadnienia istotne” została wpisana do Indeksu przez Magisterium Kościoła dekretem z 28 czerwca 1955 wraz z paksowskim tygodnikiem „Dziś i Jutro”. Piasecki nigdy oficjalnie nie wycofał głoszonych tam poglądów, ale z chwilą wciągnięcia wyżej wymienionych tytułów na Indeks, wycofał ze sprzedaży „Zagadnienia istotne”, a w maju 1956 tygodnik „DziJ” zamknięto zastępując go nowym pismem „Kierunki”.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1969)

Książki

• Duch czasów Nowych a Ruch Młodych, Warszawa 1935.
• Wielka Ideologia Narodu Polskiego, 1940 (wydanie podziemne, pod pseudonimem Leon Całka).
• Zagadnienia istotne, Warszawa 1954.
• Patriotyzm polski, Warszawa 1958.
• Patriotyzm polski, Warszawa 1960 (wyd. II, rozszerzone).
• Siły rozwoju 1960-1970, Warszawa 1971.
• Kierunki 1945-1960, Warszawa 1981.
• Myśli, Warszawa 1983.