Czesław Eugeniusz Blicharski (ur. 5 lipca 1918 w Tarnopolu, zm. 21 marca 2015 w Zabrzu) – polski lotnik w okresie II wojny światowej, po wojnie kolekcjoner i historyk-amator opisujący dzieje Tarnopola.

Ukończył Szkołę Ćwiczeń przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim im. Henryka Sienkiewicza w Tarnopolu, a następnie II Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego w Tarnopolu. W 1936 roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie przerwane napaścią niemiecko-rosyjską na Polskę w 1939 roku.

W 1940 roku aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru koło Archangielska, a następnie do Workuty. Zwolniony po układzie Sikorski-Majski.

W czasie wojny służył w Dywizjonie 300, po wojnie wyemigrował do Ameryki Południowej, w 1956 powrócił do Polski. Po zakończeniu pracy zawodowej w 1978 zajął się pisaniem historii Tarnopola i polski Kresów Wschodnich. Wraz z żoną Kazimierą Blicharską jest autorem obszernego "Archiwum Tarnopolskiego" przekazanego Bibliotece Jagiellońskiej. Uhonorowany tytułem Kustosza Pamięci Narodowej.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).

Jego bratem był m.in. Wacław Blicharski.