Dimityr Iliew Popow, (bułg. Димитър Попов, ur. 25 czerwca 1927 we mieście Kuli, zm. 5 grudnia 2015) – bułgarski prawnik i polityk, od połowy lat 50. pracował w swoim zawodzie, najpierw był radcą prawnym, później sędzią, a następnie adwokatem; od grudnia 1990 do listopada 1991 roku pierwszy niekomunistyczny premier Bułgarii.

Wykształcenie i kariera zawodowa

Jest absolwentem Wydziału Prawa na Uniwersytecie im. Klemensa Ochrydy w Sofii (1950). Od czasu ukończenia studiów do 1990 roku pracował w swoim zawodzie, początkowo jako radca prawny (1955-1972), a następnie jako sędzia w Sądzie Rejonowym w Sofii (1972-1990), którego w 1990 roku został wiceprzewodniczącym.

W 1988 roku był pomysłodawcą utworzenia Związku Sędziów, ale przeciw tej inicjatywie wystąpili rządzący komuniści, którzy uznali ją za antykonstytucyjną.

Rząd Popowa

Rządzący od sierpnia 1990 roku – w wyniku pierwszych półdemokratycznych wyborów parlamentarnych – rząd Bułgarskiej Partii Socjalistycznej, kierowany przez Andreja Łukanowa, nie mógł sobie poradzić z falą strajków i manifestacji ulicznych, jaka zalała Bułgarię w październiku i listopadzie tego roku. Przyczyną niezadowolenia społecznego była zapowiedź radykalnych reform gospodarczych (tzw. "terapia szokowa"). W obawie przed utratą władzy dawni komuniści zgodzili się na propozycję prezydenta Żeliu Żelewa, który ogłosił, że najlepszym rozwiązaniem politycznego pata byłoby utworzenie rządu Wielkiej Koalicji – BPS i opozycyjnego Związku Sił Demokratycznych. Po miesiącu rozmów przedstawicieli obu ugrupowań została podjęta decyzja o powołaniu nowego gabinetu; pierwszego od pięćdziesięciu lat, w którego składzie znaleźliby się przedstawiciele opozycji antykomunistycznej. Obie strony uznały, że premierem powinien zostać ktoś spoza świata polityki. Wybór padł na wiceprzewodniczącego sofijskiego Sądu Rejonowego, znanego prawnika Dimityra Popowa.

W gabinecie Popowa znalazło się siedmiu członków BPS, trzech – ZSD, dwu – Bułgarskiego Związku Ludowo-Narodowego oraz sześciu bezpartyjnych.

Istniejąca jedenaście miesięcy rada ministrów rozpoczęła proces przekształcania gospodarki centralnie sterowanej na wolnorynkową: w lutym 1991 roku minister finansów Iwan Kostow ogłosił liberalizację cen, a następnie wzdrożono program zniesienia ograniczeń administracyjnych na tempo rozwoju gospodarczego (m.in. przez zainicjowanie prywatyzacji).

Gabinet Popowa podał się do dymisji w listopadzie 1991 roku, po wyborach parlamentarnych, wygranych przez ZSD. Kolejny rząd, na którego czele stał Filip Dimitrow, uznawany był za kontynuatora reform rozpoczętych przez poprzedników.

Działalność po odejściu z rządu

Popow powrócił do pracy w swoim zawodzie. Od 1992 roku prowadził prywatną praktykę adwokacką w Sofii. Był członkiem kilku organizacji pozarządowych.

W 2001 roku został konsultantem ministra sprawiedliwości przy opracowywaniu reformy sądownictwa.

Był mężem Marii Popowej. Mieli dwoje dzieci.