Gordon William Mills (1935–1986) był jednym z najbardziej utytułowanych i wpływowych menedżerów oraz autorów piosenek brytyjskiej branży muzycznej w połowie XX wieku, znacząco wpływając na światową scenę muzyki pop, szczególnie w latach 60. i 70.

Urodził się w Madrasie (obecnie Ćennaj) w Indiach Brytyjskich, ale dorastał w dolinie Rhondda w południowej Walii, w Trealaw. Mills był jedynakiem, a jego matka Lorna nauczyła go gry na harmonijce. W wieku 15 lat dołączył do zespołu występującego w publicznych miejscach w dolinie Walii, co zapoczątkowało jego karierę muzyczną.

Początek kariery i menedżment muzyczny

Mills zaczynał jako muzyk i autor piosenek, ale szybko przeszedł do zarządzania. W latach 60. XX wieku założył firmę Management Agency and Music (M.A.M.), która stała się jednym z najbardziej wpływowych biur w Wielkiej Brytanii. Jego największym sukcesem było odkrywanie i kształtowanie karier trzech supergwiazd: Toma Jonesa (Tom Woodward), Engelberta Humperdincka (Gerry Dorsey) oraz Gilberta O’Sullivana.

• Tom Jones: Mills spotkał młodego piosenkarza w 1963 roku, zmienił jego imię na Tom Jones i podpisał kontrakt z Decca Records. Pomógł Jonesowi stać się globalną gwiazdą dzięki hitom takim jak It’s Not Unusual (który współtworzył). W latach 1967–1972 Mills zarządzał dwiema największymi gwiazdami branży, a kariera Jonesa osiągnęła szczyt.

• Engelbert Humperdinck: W 1965 roku Mills podpisał kontrakt z Gerrym Dorsem, zmieniając jego imię na Engelbert Humperdinck. Dzięki występom telewizyjnym w Wielkiej Brytanii w 1967 roku Humperdinck stał się gwiazdą z hitami Release Me i The Last Waltz.

• Gilbert O’Sullivan: Mills zarządzał także karierą O’Sullivana, który odniósł sukces dzięki albumom i singlom Alone Again (Naturally). Później doszło jednak do sporu sądowego o prawa do muzyki, w wyniku którego O’Sullivan otrzymał 7 milionów funtów odszkodowania (ponad 22 miliony funtów w dzisiejszej wartości).

Mills podpisał kontrakty także z innymi artystami, takimi jak Lynsey de Paul (Sugar Me), ale współpraca zakończyła się konfliktem, ponieważ de Paul chciała samodzielnie produkować swoje utwory. Zarządzał również karierą Dave’a Edmundsa.

Jako autor piosenek Mills odniósł wielkie sukcesy, pisząc hity dla wielu znanych artystów. Współpracował z Lesem Reedem, tworząc dla Toma Jonesa It’s Not Unusual (1965), które stało się światowym hitem. Jego utwory znalazły się w ścieżkach dźwiękowych filmów, takich jak Edward Nożycoręki (1990) czy Gorące strzały! (1991).

Życie osobiste i dziedzictwo

Mills był żonaty z Jo Waring, z którą miał syna, Gordona Millsa Jr., który kontynuuje tradycje rodzinne jako producent muzyczny i multiinstrumentalista. W późniejszych latach karierę Millsa przyćmiła uzależnienie od hazardu. Zmarł 29 lipca 1986 roku w wieku 51 lat, pozostawiając trwałe dziedzictwo w branży muzycznej.

Poskromienie Toma Jonesa i pojawienie się Humperdincka

W branży muzycznej krąży legendarna historia o relacjach Toma Jonesa i Engelberta Humperdincka z Gordonem Millsem oraz możliwym konflikcie. W połowie lat 60. Tom Jones, dzięki menedżmentowi Millsa, stał się globalną gwiazdą. Jego charyzma i głos uczyniły go jednym z najpopularniejszych piosenkarzy epoki. Jednak, jak to często bywa w przypadku nagłej sławy, pojawiły się historie o jego „chorobie gwiazdorskiej”. Według plotek Jones próbował wyzwolić się spod wpływu Millsa, twierdząc, że jego głos jest wyjątkowy i niezastąpiony.

Mills, jako menedżer o żelaznej ręce, szybko zareagował, promując innego utalentowanego piosenkarza – Gerry’ego Dorseya, którego przemianował na Engelberta Humperdincka. W 1967 roku Humperdinck osiągnął ogromny sukces z piosenką Release Me, stając się bezpośrednim konkurentem Jonesa.

Choć historia ta jest powszechnie znana, dowody na bezpośredni konflikt są raczej anegdotyczne. Mills, znany ze strategicznego myślenia, prawdopodobnie zarządzał oboma artystami, aby zdywersyfikować swoje portfolio. Fani i media porównywali ich, tworząc rywalizację, którą Mills mógł świadomie podsycać. Jednak między Jonesem a Humperdinckiem zawsze panowały koleżeńskie relacje, a ich „rywalizacja” była bardziej wytworem mediów. Po śmierci Millsa w 1986 roku Jonesem zarządzał jego syn, Mark Woodward, a Humperdinck kontynuował karierę samodzielnie.

Geniusz Millsa polegał na jego umiejętności odkrywania talentów i przekształcania ich w gwiazdy. Historia o „chorobie gwiazdorskiej” Jonesa i odpowiedzi Millsa, tworząc Humperdincka, jest częścią pięknego folkloru branży muzycznej, być może nieco przesadzonego, ale zawierającego ziarno prawdy.