Henryk Hipolit Rodakowski (ur. 9 lipca 1823 we Lwowie, zm. 28 grudnia 1894 w Krakowie) – polski malarz romantyczny, portrecista.

Wywodził się z rodziny prawniczej. Kontynuując tradycje rodzinne w latach 1841–1845 studiował prawo w Wiedniu. Tam też uczył się malarstwa u Josepha Danhausera (1805–1845) i Franza Eybla (1806–1880). W latach 1846–1847 przebywał w Paryżu, gdzie kontynuował naukę u Leona Cognieta. Na tamtejszym Salonie odniósł pierwszy większy sukces zdobywając złoty medal w dziedzinie portretu za obraz przedstawiający podobiznę generała Dembińskiego. Jego pracownię odwiedził wówczas słynny malarz Eugène Delacroix.

W 1861 ożenił się z miłością czasów młodzieńczych – Kamilą z Salzgeberów Bluhdorn, z którą miał dwoje dzieci. Jego prawnukiem był Jacek Woźniakowski (1920–2012), historyk sztuki, pisarz, współzałożyciel wydawnictwa "Znak".

W 1866 został członkiem Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu. W rok później opuścił Paryż i powrócił do kraju. Zamieszkał w majątku Pałahicze koło Stanisławowa, następnie w Bortnikach koło Chodorowa we Lwowskiem. Pod koniec życia osiadł w Krakowie.

W 1893 został dyrektorem i prezesem Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych i przewodniczącym Komitetu Muzeum Narodowego. 24 grudnia 1894 roku nominowano go na dyrektora krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Stanowiska tego nie objął, umierając niespodziewanie cztery dni później. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobowcu rodzinnym w kwaterze W.

Był kawalerem Legii Honorowej.

Twórczość

Malował głownie znakomite portrety, sporadycznie obrazy historyczne (np. Wojna kokosza), rodzajowe (cykl akwarel Album Pałahickie) i animalistyczne (np. Pies Stróż). W swojej twórczości łączył elementy romantyzmu i klasycyzmu. Inspirował się sztuką antyczną i malarstwem włoskiego renesansu (Paolo Veronese). Jego portrety odznaczają się wnikliwą charakterystyką psychologiczną, precyzyjnym rysunkiem, harmonijnym układem postaci, mistrzowskim operowaniem barwą (zwłaszcza czernią i bielą) oraz świetlistą fakturą. Jego dwa arcydzieła – Generał Henryk Dembiński (1852) i Portret matki (1853) – zostały nagrodzone wielkimi złotymi medalami na Salonach paryskich i przyniosły mu europejski rozgłos.