Ignacy Marceli Kruszewski (ur. 6 stycznia 1799 Lusławice woj. kaliskie - zm. 25 grudnia 1879 Gogołów) – polski generał, belgijski generał brygady. Bohater narodowy obu krajów.

Wychowanek Korpusu Kadetów w Kaliszu. Od 1820 w armii Królestwa Polskiego, m. in. adiutant gen. Z. Kurnatowskiego. W powstaniu listopadowym adiutant Naczelnego Wodza, uczestnik znaczących bitew. W ostatniej fazie powstania pułkownik i dowódca Brygady Piechoty w Korpusie gen. Girolamo Ramorino. Przeszedł z nim kordon austriacki i później emigrował na zachodzie. Od 1832 w służbie belgijskiej. Położył duże zasługi przy organizacji nowo powstającej armii. Generał z 1842. Typowany na dowódcę powstania w 1848 w Wielkopolsce. Po zapoznaniu się ze stanem przygotowań odmówił przyjęcia funkcji. Pod naciskiem Prus i Rosji zdymisjonowany w 1852 za popieranie i propagandę spraw polskich. Powrócił do kraju.

W 1863 mianowany przez Rząd Narodowy Naczelnym Wodzem sił powstańczych. Nominacji nie przyjął, mimo to aresztowany przez Austriaków w Krakowie i wydalony z granic Austro-Węgier.

Powrócił do kraju dzięki wstawiennictwu króla Belgii Leopolda I i zamieszkał w Gogołowie.

W wiele lat po zakończeniu służby w dowód uznania zasług otrzymał od władz Belgii wysokie odznaczenie państwowe.

Autor „Pamiętników z wojny 1830-31” wydanych w 1890.

18 stycznia 1842 roku w Otorowie poślubił Eufrozynę Moszczeńską herbu Nałęcz, córkę Michała i Febronii z Szołajskich.