Irena Angelika Dubiska (ur. 26 września 1899 w Inowrocławiu, zm. 1 czerwca 1989 w Warszawie) – polska skrzypaczka i pedagog.

Naukę gry na skrzypcach rozpoczęła mając 5 lat, studiowała w Berlinie uzyskując dyplom ze złotym medalem. Studia uzupełniała u K. Flescha i B.Hubermana. Zadebiutowała w 1908 w Wittenberdze, natomiast w 1919 debiutowała w Warszawie w koncercie pod dyrekcją E. Młynarskiego. W latach 1919–39 grała za granicą, głównie w Europie, m.in. w czasie plebiscytu na Górnym Śląsku dla robotników.

W 1930 utworzyła Kwartet Polski (działał do 1939), w którym grała z W. Wiłkomirską, K. Wiłkomirskim i M. Szaleskim. W okresie okupacji występowała w Warszawie w kawiarniach muzycznych Woytowicza i Lardellego oraz na tajnych koncertach.

Była pierwszą wykonawczynią utworów skrzypcowych K. Szymanowskiego, z którym koncertowała w kraju i za granicą.

Od 1913 prowadziła działalność pedagogiczną, od 1919 była profesorem konserwatorium a następnie PWSM w Warszawie. Od 1946 wykładała w PWSM w Łodzi. Wykształciła wielu wybitnych uczniów, m.in. Piotra Janowskiego, Wandę Wiłkomirską i Stefana Rachonia. Była jurorem konkursów skrzypcowych im. H. Wieniawskiego w Lublinie, a także konkursów m.in. w Genewie, Lipsku i Bukareszcie.

W 2003 dla uczczenia pamięci prof. Dubiskiej powstał Ogólnopolski Konkurs Skrzypcowy im. Ireny Dubiskiej w Łodzi.

W 1949 Prezydent RP Bolesław Bierut nadał jej Order Sztandaru Pracy II klasy. W 1969 roku otrzymała nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki I. stopnia.