Jan Jarkowski (ur. 24 maja 1844 w Oświei, zm. 22 stycznia 1902 w Heidelbergu) – polski inżynier, który w 1888 wysunął hipotezę istnienia niewielkiego efektu termicznego zmieniającego orbity obiektów krążących wokół Słońca, znanego jako efekt Jarkowskiego.

Jan Jarkowski urodził się w Oświei (wówczas zabór rosyjski), dokąd jego ojciec wyjechał z Warszawy po klęsce powstania listopadowego, za udział w którym utracił tytuł szlachecki. Rodzice zmarli wcześnie i Jarkowski ukończył szkołę wojskową dla sierot, po czym służył w oddziale artylerii na Kaukazie. Nie został przyjęty do wojskowej akademii technicznej, prawdopodobnie ze względu na polskie pochodzenie. W roku 1868 rozpoczął studia w Sankt Petersburskim Instytucie Technologii Praktycznej, gdzie w roku 1872 uzyskał tytuł inżyniera. Od 1873 do 1894 pracował w towarzystwie kolejowym linii Moskwa-Brześć, mieszkając kolejno w Mińsku, Smoleńsku i Moskwie. W roku 1885 został członkiem, a w 1889 prezesem Rosyjskiego Towarzystwa Technologicznego. W roku 1901 z powodu złego stanu zdrowia wyjechał do Badenweiler. Zmarł w roku 1902 w Heidelbergu na chorobę nowotworową (mięsaka).

Miał sześcioro dzieci. Swoich trzech synów kształcił w Krakowie. Jeden z nich był potem profesorem okulistyki w Paryżu, drugi admirałem w Rydze lub w Rewlu, a trzeci, Witold Jarkowski – konstruktorem samolotów. Archiwa osobowe Jarkowskiego zostały zniszczone podczas powstania w getcie warszawskim, co jest jednym z powodów małej ilości źródeł dotyczących tego naukowca.

W uznaniu jego pracy jedną z planetoid nazwano (35334) Yarkovsky.