Jerzy Bukowski (ur. 23 listopada 1902 w Kieleckiem, zm. 1 czerwca 1982) – profesor i dwukrotnie rektor Politechniki Warszawskiej, aeromechanik, konstruktor śmigieł, specjalista w zakresie budowy samolotów i teorii śmigła, poseł na Sejm PRL II, III, IV, VI, VII i VIII kadencji.

Maturę uzyskał w Gimnazjum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach, a następnie ukończył Politechnikę Warszawską. W latach 1925-1935 był asystentem w Katedrze Aerodynamiki, a później konstruktorem w Instytucie Aerodynamicznym. W 1938 został habilitowany w zakresie aerodynamiki stosowanej na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, w 1948 uzyskał nominację na profesora nadzwyczajnego, w 1958 na profesora zwyczajnego. W latach 1952-1953 i 1959-1965 rektor Politechniki Warszawskiej.

Oprócz pracy na Politechnice Warszawskiej uczestniczył w organizacji szkolnictwa wyższego technicznego w Polsce, w latach 1953-1969 w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego. Brał udział w organizacji Muzeum Techniki w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie (1955) oraz w pracach Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN i Międzynarodowej Unii Historii i Filozofii Nauki.

W latach 1964-1971 przewodniczący Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej, od 1971 przewodniczący Zarządu Głównego. W 1957 po raz pierwszy wybrany na posła do Sejmu PRL. Uczestniczył także w pracach Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju i w akcjach Światowej Rady Pokoju, zwłaszcza w okresie wojny koreańskiej i konfliktu bliskowschodniego. Brał udział także w ruchu Pugwash w latach 1967-1970.

Przed wojną był konstruktorem i kierownikiem technicznym w fabryce śmigieł, w 1933 jego pierwsza książka zostaje nagrodzona przez Kasę im. Mianowskiego. Autor wielokrotnie wznawianego podręcznika "Mechanika płynów". Odznaczony licznymi odznaczeniami, m.in. odznaką Zasłużonego dla m.st. Warszawy i Województwa Kieleckiego, Srebrnym Medalem Światowej Rady Pokoju i wieloma innymi.

Jest patronem ulicy w Warszawie.