Józef Ignacy Kałuża (ur. 11 lutego 1896 w Przemyślu, zm. 11 października 1944 w Krakowie) – polski piłkarz (środkowy napastnik), trener i działacz sportowy.

Jeden z najlepszych piłkarzy polskich okresu przedwojennego. Wielka gwiazda Cracovii. W latach 1921–1928 występował w reprezentacji Polski. Zdobył dla niej siedem bramek.

W całej swojej karierze klubowej w Cracovii strzelił 465 bramek w 404 meczach. 103 z tych spotkań to pojedynki w oficjalnych rozgrywkach: Mistrzostwach Galicji, klasie A, nieligowych Mistrzostwach Polski i w ekstraklasie. Zadebiutował w Cracovii 7 kwietnia 1912, a po raz ostatni wystąpił 25 maja 1931. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem i w 1932 roku został wybrany selekcjonerem reprezentacji Polski. Reprezentacja pod jego kierownictwem osiągnęła sukcesy, którym długo nie mogli dorównać jego następcy.W 1936 roku jego reprezentacja zajęła 4. miejsce na olimpiadzie w Berlinie. Także pod wodzą Kałuży po raz pierwszy reprezentacja Polski zagrała na mistrzostwach świata w 1938, gdzie uległa Brazylijczykom. Jako trener reprezentacji Polski poprowadził ostatni mecz kadry przed II wojną światową, wygrane 4:2 spotkanie z Węgrami, ówczesnymi wicemistrzami świata.

Podczas wojny jako jeden z nielicznych członków PZPN pozostał w kraju. Zmarł w 1944 z powodu ciężkiej choroby. Szczepionka, która mogłaby mu pomóc była wówczas nieosiągalna z powodu wojny. Został pochowany na Nowym Cmentarzu Podgórskim w Krakowie. Na cześć zmarłego w Krakowie piłkarza w 1946 PZPN ufundował Puchar im. Józefa Kałuży, a o jego zdobycie ubiegały się reprezentacje najsilniejszych okręgów. Po kilku latach zaniechano rozgrywania tego pucharu. Jego imię noszą ulice w Krakowie (w pobliżu Błoń, przy której znajduje się Stadion Cracovii) oraz w Przemyślu (obok dawnego stadionu Polonii na ul. Sportowej).