Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 we Lwowie, zm. 21 maja 1943 w Murnau) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się i wychował we Lwowie. Był synem Józefa i Marii z Małuszyńskich. W 1910 ukończył siedmioklasową szkołę realną we Lwowie. W latach 1910-1913 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1913-1914 odbył jednoroczną służbę w cesarskiej i królewskiej Armii.

W czasie studiów w latach 1909-1913 działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.

W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 Pułku Piechoty Legionów. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 Pułku Piechoty. 6 sierpnia 1916 w walkach pod Opłową został ranny granatem w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej.

W odrodzonym Wojsku Polskim został najpierw wysłany do dywizji gen. Żeligowskiego na Kubań, a po powrocie do kraju walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 - styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 Pułkiem Piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. Kolejno dowodził: od 1 października 1919 garnizonem w Radomiu, od 23 marca 1921 28 Pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 Pułkiem Piechoty. W latach 1926-1927 był dowódcą 3 Pułku Piechoty, przeniesiony na stanowisko dowódcy Piechoty Dywizyjnej 5 DP pozostał na nim do 1930. W kwietniu 1930 mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach.

10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932. Od 1937 dowódca 5 Lwowskiej Dywizji Piechoty.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie łuckim.

Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony "Warszawa-Wschód" (Praga).

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VIIA Murnau i X A Itzehoe, gdzie był przez pewien czas komendantem ruchu oporu w oflagu. Zmarł w Oflagu VIIA Murnau 21 maja 1943.

Juliusz Zulauf był żonaty z Zofią ze Stesłowiczów, urodzoną 13 maja 1901 roku. Z tego związku urodził się syn Marian Adam i córka Irena. 13 czerwca 1940 roku rodzina Generała została deportowana ze Lwowa do Kazachstanu. 30 sierpnia 1942 roku Zofia Zulauf zmarła na Morzu Kaspijskim w drodze z Krasnowodska do Iranu. Rodzeństwo pełniło służbę w Armii Polskiej na Wschodzie. W 1948 roku Irena zawarła związek małżeński z Marianem Ney-Bigo (1925-2000), uczestnikiem powstania warszawskiego, a następnie żołnierzem Brygady Świętokrzyskiej NSZ i 1 Dywizji Pancernej. Po zakończeniu służby w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia Irena Ney-Bigo razem z mężem emigruje do Kanady, a w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych. Marian Adam Zulauf walczył w bitwie o Monte Cassino. 15 grudnia 1944 roku podchorąży Marian Adam Zulaf został mianowany przez Prezydenta RP podporucznikiem. Pełni wówczas służbę w 10 Wołyńskim Batalionie Strzelców.

Awanse

• podporucznik - 1914
• porucznik - lipiec 1915
• kapitan (ranga) - 20 sierpnia 1915
• podpułkownik - wrzesień 1919
• pułkownik - lipiec 1923
• generał brygady - 1 stycznia 1932

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski - 1928
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi