Maciej Ignacy Mielżyński, pseud. "Nowina-Doliwa" (ur. 13 października 1869 roku w Chobienicach, w pow. babimojskim, zm. 9 stycznia 1944 roku w Wiedniu) – hrabia, podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, polski działacz narodowy w Wielkopolsce i na Śląsku, naczelny wódz III powstania śląskiego, współzałożyciel Stronnictwa Polskiego na Śląsku.

Jego ojciec, Karol Ignacy hr. Mielżyński, był ziemianinem z Chobienic w powiecie wolsztyńskim, w Wielkopolsce. Matka Emilia pochodziła z rodu hrabiów Bnińskich. Jego rodzina należała do najbogatszych w Wielkopolsce. Ukończył szkołę średnią w Lesznie, a potem studiował prawo i malarstwo w Monachium. Odbył służbę wojskową w armii niemieckiej w latach 1894 – 1898, a następnie w latach 1898 – 1914 odbywał praktyki rolnicze w Będlewie i Dakowach Mokrych. W latach 1903-1914 był posłem do Reichstagu. 21 grudnia 1913 roku zastrzelił zdradzającą go żonę Felicję z Potockich (córkę hr. Bolesława Eligiusza Potockiego z Będlewa i Józefy z Mycielskich) oraz jej siostrzeńca i kochanka – hr. Alfreda Miączyńskiego (syna Władysława Miączyńskiego i Heleny z Potockich – siostry przyrodniej Felicji). Chociaż sąd go uniewinnił (działał w obronie honoru), stosowany był wobec niego w Wielkopolsce bojkot towarzyski.

Maciej Mielżyński w 1909 roku zaczął interesować się sprawami śląskimi, politycznie związał się z endecją. Zakupił też wydawnictwo Karola Miarki w Mikołowie. I wojnę światową spędził w szeregach armii niemieckiej. W 1920 roku wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu majora. W styczniu 1921 został oddelegowany na Górny Śląsk (już jako podpułkownik kawalerii). Początkowo zastępca dowódcy, a od kwietnia 1921 roku dowódca tajnej organizacji wojskowej Dowództwo Obrony Plebiscytu (DOP). W chwili wybuchu III powstania śląskiego DOP został przekształcony w Naczelną Komendę Wojsk Powstańczych, a Mielżyński stanął na czele III powstania śląskiego. 31 maja 1921 roku został odwołany z zajmowanego stanowiska i pod koniec 1921 roku przeniesiony w stan spoczynku. W 1924 roku był oficerem pospolitego ruszenia kawalerii 5 Pułku Ułanów Zasławskich w Ostrołęce, w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. W 1927 roku objął majątek ziemski Gołębiewko pod Tczewem, na Pomorzu, gdzie przebywał do 1939 roku.

Długoletni prezes Zjednoczonych Związków Powstańczych i Wojackich, honorowy członek Związku Powstańców Śląskich.

W czasie II wojny światowej mieszkał najpierw w Warszawie (1939 – 1940), a od 1940 w Wiedniu, pod nadzorem gestapo. Tam też zmarł w 1944 roku i został pochowany. Jego syn, Karol Maciej Mielżyński (1906-1994), artysta malarz, zamieszkał w Kłodzku, zmarł w Poznaniu.

Był autorem wydanego w 1931 pamiętnika Wspomnienia i przyczynki do historii III powstania górnośląskiego.