Maria Jadwiga Kwaśniewska-Maleszewska (ur. 15 sierpnia 1913 w Łodzi, zm. 17 października 2007 w Warszawie) – polska lekkoatletka, koszykarka, hazenistka, siatkarka.

Medalistka olimpijska, działaczka ruchu olimpijskiego.

Życiorys

Urodziła się w Łodzi. Była córką Jana i Wiktorii z Kozłowskich. W 1933 ukończyła Żeńskie Gimnazjum im Bronisławy Sobolewskiej-Konopczyńskiej. W 1937 przeprowadziła się do Warszawy, aby studiować matematykę. Studiów nie ukończyła z powodu wybuchu II wojny światowej. We wrześniu 1939 brała udział w obronie Warszawy. Za męstwo i waleczność została odznaczona Krzyżem Walecznych. Podczas okupacji niemieckiej pracowała w gospodzie sportowej „Karczma pod Kogutem”.

Debiutowała sportowo w Łodzi w Harcerskim Klubie Sportowym (od maja 1938 – HKS „Znicz” Łódź). W latach 1927–1938 reprezentowała ŁKS Łódź, między 1938-39 Polonię Warszawa, a w 1939 została zawodniczką AZS Warszawa. Kariera sportowa Kwaśniewskiej przypadła na lata 30. XX wieku. Apogeum kariery było zdobycie brązowego medalu olimpijskiego w rzucie oszczepem podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie 1936 rezultatem 41,80 m. Reprezentowała też Polskę na Mistrzostwach Europy w Oslo 1946, gdzie zajęła 6. miejsce w rzucie oszczepem (38,57 m), a także 7. miejsce w pchnięciu kulą (11,06 m).

Przez zdecydowaną większość swojej kariery związana była z ŁKS Łódź, w barwach którego osiągnęła swoje największe sukcesy. Broniła również barw HKS Łódź, DKS Łódź oraz AZS Warszawa. Znalazła się wśród dziesięciu najlepszych sportowców Polski wybranych w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1936.

Uprawiała również gry zespołowe: siatkówkę, koszykówkę i hazenę. Była mistrzynią Polski w hazenie w 1932 i 1933 oraz w koszykówce w 1947. Zdobyła brązowy medal w koszykówce na III Światowych Igrzyskach Kobiet w Pradze w 1930. Była reprezentantką Polski w tej dyscyplinie w ośmiu meczach w 1930 i 1947.

W czasie II wojny światowej brała czynny udział w ruchu oporu. Jej mieszkanie (Podkowa Leśna) stało się otwartym domem dla bezdomnych i głodujących Polaków i Żydów.

Po zakończeniu kariery zawodniczej została działaczką polskiego i międzynarodowego ruchu olimpijskiego. W latach 1947–1979 była członkiem zarządu PZLA. W 1979 została odznaczona brązowym medalem orderu olimpijskiego. Za zasługi na tym polu została odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, dwukrotnie otrzymała Order Olimpijski Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, a ponadto medal Kalos Kagathos. W tym samym roku odsłoniła (nie osobiście) replikę swojego medalu w Dziwnowie na Alei Gwiazd Sportu podczas festiwalu Gwiazd Sportu.

Od 1999 Honorowa Obywatelka Miasta Koła, Honorowa Obywatelka Miasta Ostrzeszów (1999). W 2000 została udekorowana Orderem Ecce Homo, przyznawanym ludziom, którzy wbrew wszelkim przeciwnościom, poprzez konsekwentną działalność dają świadectwo bezinteresownej miłości bliźniego.

Jej trzecim mężem (wcześniej dwukrotnie owdowiała) był Władysław Maleszewski, koszykarz i trener reprezentacji Polski.

Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 100-1-24