Nikołaj Iwanowicz Siniegubow (ros. Николай Иванович Синегубов, ur. 1904, zm. ?) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych (Czeka, OGPU i NKWD), następnie urzędnik państwowy, od 1942 zastępca ludowego komisarza Ludowego Komisariatu Komunikacji ZSRR, w latach 1948–1951 wiceminister kolejnictwa ZSRR. Bohater Pracy Socjalistycznej (w latach 1943–1958). Jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej.

Syn robotnika kolejowego, uczestniczył w I wojnie światowej jako podoficer. Od 1920 roku funkcjonariusz WczK i członek partii bolszewickiej. W latach 1937–38 zastępca naczelnika 6 (transportowego) Wydziału Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego NKWD. Od sierpnia 1939 roku do listopada 1940 roku naczelnik pionu śledczego i zastępca naczelnika Głównego Zarządu Transportowego NKWD. 14 marca 1940 roku awansowany na stopień starszego majora bezpieczeństwa państwowego.

Według zeznań gen. Dmitrija Tokariewa, złożonych w 1991 roku przed rosyjskim prokuratorem wojskowym ppłk. Anatolijem Jabłokowem, w 1940 roku jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej, rozstrzeliwujący w podziemiach Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer) polskich jeńców wojennych pochowanych następnie w Miednoje.

W 1942 mianowany zastępcą ludowego komisarza Ludowego Komisariatu Komunikacji ZSRR. 15 listopada 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej. Od lipca 1948 do czerwca 1951 roku wiceminister kolejnictwa ZSRR. W 1956 roku przeszedł na emeryturę.

W 1958 roku wykluczony z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, pozbawiony tytułu Bohatera Pracy Socjalistycznej i odznaczeń "za fałszowanie materiałów śledczych i stosowanie nielegalnych metod przesłuchiwania podejrzanych w okresie pracy w latach 1937–1939 w Głównym Zarządzie Transportowym NKWD.