Rick Davies (ur. 22 lipca 1944 w Swindon, Anglia – zm. 5 września 2025) był angielskim muzykiem, kompozytorem i założycielem progresywnego zespołu rockowego Supertramp, głównym wokalistą i wirtuozem fortepianu. Stworzył wiele kultowych piosenek grupy, takich jak Rudy, Bloody Well Right, Crime of the Century, Goodbye Stranger i Cannonball. Charakterystyczne solówki fortepianowe w stylu bluesowym, inspirowane jazzem kompozycje oraz ironiczne, często cyniczne teksty uczyniły go jedną z najwybitniejszych postaci rocka XX wieku.

Dzieciństwo i początki kariery

Davies urodził się w rodzinie robotniczej w Swindon. Jego matka Betty prowadziła salon fryzjerski, a ojciec Dick pracował w branży morskiej. Już w wieku ośmiu lat zafascynowała go muzyka perkusisty jazzowego Gene’a Krupy, co zainspirowało go do nauki gry na perkusji jako samouk. Później przeszedł na fortepian, rozwijając unikalny styl inspirowany bluesem i jazzem. Po szkole pracował krótko jako spawacz, ale w 1969 roku, dzięki wsparciu finansowemu holenderskiego milionera Stanleya Augusta Miesegaesa, założył Supertramp.Praca z Supertramp i współpracownicy
Davies był jedynym stałym członkiem Supertramp przez cały okres istnienia zespołu. Początkowy skład obejmował Rogera Hodgsona (wokal, gitara, klawisze), Richarda Palmera-Jamesa (gitara) i Roberta Millara (perkusja). Pierwsze albumy (Supertramp (1970) i Indelibly Stamped (1971)) nie odniosły większego sukcesu, ale w 1973 roku, po dołączeniu Johna Helliwella (saksofon), Dougiego Thomsona (bas) i Boba Siebenberga (perkusja), zespół stworzył tzw. „klasyczny skład”. Ten skład nagrał najważniejsze dzieła grupy, w tym Crime of the Century (1974), które przyniosło międzynarodową sławę, oraz Breakfast in America (1979), najpopularniejszy komercyjnie album zespołu. Breakfast in America osiągnął 1. miejsce na listach Billboard w USA, sprzedając ponad 4 miliony egzemplarzy, i zawierał takie utwory jak The Logical Song, Goodbye Stranger i Take the Long Way Home.Po odejściu Hodgsona w 1983 roku Davies przejął rolę głównego wokalisty, a jego chrapliwy baryton stał się znakiem rozpoznawczym zespołu w utworach takich jak Cannonball z albumu Brother Where You Bound (1985). Kontynuował współpracę z muzykami takimi jak Mark Hart (klawisze, wokal) i Lee Thornburg (instrumenty dęte), utrzymując unikalne brzmienie Supertramp w późniejszych latach.Życie rodzinne
Davies był żonaty z Susan Davies, która nie tylko była jego życiową partnerką, ale także menedżerem Supertramp, znacząco przyczyniając się do organizacyjnych i komercyjnych sukcesów grupy, szczególnie w okresie popularności Breakfast in America. Para miała dwoje dzieci – syna Willa i córkę Emmę. Davies cenił prywatność, rzadko udzielał wywiadów na temat życia osobistego i skupiał się głównie na muzyce. Ostatnie lata życia spędził na Long Island w Nowym Jorku, USA.Ciekawostki

• Wszechstronność muzyczna: Davies rzadko używał prostych akordów, preferując złożone harmonie łączące elementy jazzu, bluesa i muzyki klasycznej. Twierdził, że tytuł Breakfast in America odzwierciedla jego ironiczne spojrzenie na amerykańską kulturę konsumpcyjną, którą obserwował, mieszkając w USA.
• Współpraca z Hodgsonem: Choć współpraca z Rogerem Hodgsonem zaowocowała największymi hitami Supertramp, obaj muzycy często spierali się o autorstwo piosenek i kierunek artystyczny grupy, co doprowadziło do odejścia Hodgsona w 1983 roku.
• Cichy geniusz: Davies nigdy nie uczył się muzyki akademicko, ale jego samouczny talent pianistyczny i kompozytorski uczynił go jednym z pionierów rocka progresywnego.
• Teksty piosenek: W przeciwieństwie do introspektywnych utworów Hodgsona, teksty Daviesa, jak np. w Goodbye Stranger, cechowały się dowcipem i lekkim sarkazmem.
• Życie prywatne: Davies żartobliwie mówił, że jego żona Susan była „najlepszym menedżerem, bo zawsze wie, kiedy muszę iść spać”, co podkreślało jej stanowczy, ale troskliwy charakter w zarządzaniu zespołem.

Dziedzictwo

Rick Davies zmarł 5 września 2025 roku w wieku 81 lat, pozostawiając trwałe dziedzictwo w gatunku rocka progresywnego. Jego praca z Supertramp, zwłaszcza albumy Crime of the Century i Breakfast in America, pozostaje klasykiem rocka. Umiejętność łączenia złożonych harmonii z chwytliwymi melodiami i błyskotliwymi tekstami uczyniła Supertramp jednym z najbardziej wpływowych zespołów lat 70. i 80., inspirując niezliczonych muzyków na całym świecie.