Stanisław Łempicki (ur. 25 maja 1886 w Kamionce Strumiłowej (woj. tarnopolskie), zm. 2 grudnia 1947 w Krakowie) - polski uczony, pisarz, profesor historii oświaty i szkolnictwa Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza, członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, jeden z przedstawicieli filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej. Mąż Jadwigi Gamskiej-Łempickiej.

Uczęszczał do gimnazjów w Nowym Sączu (1897-1901) i Lwowie (1901-1904). Studiował polonistykę, historię i filologię klasyczną (1904-1909) oraz prawo (1910-1911) na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1910-1921 był wykładowcą gimnazjalnym we Lwowie (VIII i VI Gimnazjum), w Horodence i Borysławiu. W 1913 obronił doktorat, w 1922 habilitację. W 1924 został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Oświaty i Szkolnictwa w UJK. W 1933 został profesorem zwyczajnym. Był dziekanem i prodziekanem Wydziału Humanistycznego UJK. Obok historii szkolnictwa zajmował się także badaniami nad historią kultury w Polsce (prace: Mecenat kulturalny w Polsce. Problemy i postulaty, Biskupi polskiego renesansu jako opiekunowie kultury, Szymon Szymonowicz i jego czasy, Medyceusz polski XVI wieku, Renesans i humanizm w Polsce), był także historykiem literatury polskiej (J. Kochanowski, I. Krasicki, A. Mickiewicz). Był dyrektorem Polskiego Muzeum Szkolnego we Lwowie (od 1925), kierownikiem literackim Wydawnictwa Ossolineum (1925-1927), redaktorem Encyklopedii Wychowania (1933-1939), członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie (od 1928), członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności (od czerwca 1929). Podczas okupacji sowieckiej Lwowa (1939-1941) wykładał literaturę staropolską na Uniwersytecie Lwowskim. W czasie okupacji niemieckiej był bibliotekarzem w Ossolineum we Lwowie, brał udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie wykładał na Uniwersytecie Lwowskim a po wymuszonym wyjeździe ze Lwowa (wiosną 1945) - na Jagiellońskim, gdzie został kierownikiem Katedry Historii Starszej Literatury Polskiej. W 1946 został powołany na członka czynnego PAU. Był członkiem założycielem Towarzystwa Przyjaciół Ossolineum we Wrocławiu. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1937).

Pochowany na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

Uczniowie

Do grona jego uczniów należą: Stefan Cioroch, Amelia Dician, Jan Dobrzański, Ewa Grodecka, Tadeusz Hahn, Oskar Kanfer, L. Karlówna, Antoni Knot, Bronisław Kocowski, Maria Wanda Kohn-Kultys, Łukasz Kurdybacha, Adolfina Mannówna, Bronisław Nadolski, Maria Antonina Olchawa, Reder Rapapport, Alfons Schletz, Taube Schonfeld, Esther Schreiberówna, Urszula Szumska.