Stanisław Leopold Kronenberg (ur. 12 grudnia 1846, zm. 4 kwietnia 1894) – polski przemysłowiec i finansista żydowskiego pochodzenia.

Urodził się jako najstarszy syn bankiera Leopolda Stanisława Kronenberga (1812-1878) i Ernestyny Rozalii Leo (1827-1893, córki Leopolda Augusta Leo). Stanisław Leopold Kronenberg miał pięcioro rodzeństwa: Władysława Edwarda, Leopolda Juliana, Teklę Julię, Marię Różę i Różę Marię Karolinę. Rodzina była wyznania ewangelicko-reformowanego.

Ukończył Szkołę Główną w Warszawie, a doktorat prawa zdobył następnie w Heidelbergu. Po śmierci ojca w 1878 odziedziczył fortunę i przejął jego stanowiska. Do 1887 kierował wszystkimi przedsiębiorstwami i interesami rodziny Kronenebergów. W marcu 1879 roku za namową Aleksandra Kraushara zaopiekował się wydawnictwem Biblioteka Umiejętności Prawnych, które finansował aż do roku 1887. Był prezesem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej oraz Kolei Warszawsko-Terespolskiej. Działał też w przemyśle cukrowniczym. Był prezesem zarządu Banku Handlowego. W latach 1879-1882 był członkiem komitetu giełdy warszawskiej. Był właścicielem dóbr Wieniec, Wolica i Gustorzyn.

W 1887 roku interesami rodziny Kronenbergów zaczął zarządzać jego brat Leopold Julian, który objął po nim naczelne stanowiska w licznych instytucjach gospodarczych w Królestwie Polskim.

Był żonaty z Elżbietą Półtoracką, z którą miał jedną przedślubną prawnie uznaną córkę Marię Annę, której mężem był Marie Jehan Philibert Marc Bourrée hrabia de Corberon.

Został pochowany na kaplicy rodzinnej na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.