(Leopold) Stanisław Szpinalski (ur. 15 listopada 1901 w Jekaterinodarze, zm. 12 czerwca 1957 w Paryżu) – polski pianista i pedagog, laureat II nagrody na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina.

Gry na fortepianie uczył się od najmłodszych lat. W latach 1911–1918 uczył się w Konserwatorium Moskiewskim. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z rodziną do Polski i rozpoczął studia w Konserwatorium Warszawskim. Ponadto w latach 1925–1926 przebywał na studiach w Paryżu.

W 1927 wystąpił na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie zdobył II nagrodę. Cały Konkurs wygrał Rosjanin Lew Oborin. Sukces na Konkursie pozwolił Szpinalskiemu rozwinąć karierę. Do czasu wybuchu II wojny światowej wystąpił w Szwajcarii, Anglii, Niemczech, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii, Belgii, Holandii i we Francji. O jego talencie przychylnie wypowiadał się m.in. Ignacy Jan Paderewski. W 1934 został profesorem, a potem dyrektorem w Konserwatorium Wileńskim.

W czasie drugiej wojny światowej mieszkał w Wilnie. W 1951 został rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. W 1949 i 1955 był zapraszany do grona jurorów Konkursów Chopinowskich. Do jego uczniów należeli m.in. Andrzej Czajkowski i Jerzy Godziszewski.

Dysponował bogatym repertuarem, ale w trakcie swej kariery nagrał tylko trzy płyty (dla wytwórni Polskie Nagrania Muza i HMV).

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1937) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951).