Stanisław Wiechowicz (ur. 27 listopada 1893 w Kroszycach k. Kielc, zm. 12 maja 1963 w Krakowie) − polski kompozytor, pedagog, dyrygent chóralny i krytyk muzyczny.

Studiował w Krakowie, Dreźnie (Instytut Dalcroze'a), Sankt Petersburgu i Paryżu (Schola Cantorum).

W latach 1920−1926 i 1930−1939 był profesorem konserwatorium w Poznaniu. Od 1945 prowadził katedrę kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (obecnej Akademii Muzycznej). W latach 1921−1939 był dyrygentem chórów poznańskich.

Był autorem wielu prac z zakresu pedagogiki wokalnej. Pisał w Przeglądzie Muzycznym i Muzyce Polskiej. Otrzymał liczne nagrody artystyczne i odznaczenia państwowe, m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1952).

Zmarł 12 maja 1963 w Krakowie.

Wiechowicz był wybitnym kompozytorem muzyki chóralnej, czerpał wzory z polskiej muzyki ludowej. Jego uczniami byli, m.in. Juliusz Łuciuk, Lucjan Kaszycki, Jan Janca, Krzysztof Meyer, Krzysztof Penderecki i Jan Fotek .

Ważniejsze kompozycje

• Babie lato (1922)
• Chmiel na orkiestrę (1927)
• Pastorałki (1927)
• Kantata romantyczna (1930)
• Dzień słowiański (1929)
• Ulęgałki (1944)
• Kasia (1946)
• Na glinianym wazoniku (1947)
• Kantata żniwna (1948)
• Kantata mickiewiczowska (1950)
• Koncert staromiejski (1954)
• Passacaglia i fuga (1960)
• List do Marc Chagalla (1961) (Utwór poświęcony jest pamięci Janusza Korczaka)
• Mruczkowe bajki, Kolędziołki beskidzkie, Pragną oczki, Kujawiak
• utwory orkiestralne (parafrazy pieśni ludowej)