Wilhelm Paweł Radziwiłł herbu Trąby (ur. 19 marca 1797 w Berlinie, zm. 5 sierpnia 1870 w Berlinie) – książę, generał pruski, trzynasty ordynat na Nieświeżu.

Syn Antoniego Henryka Radziwiłła, brat Bogusława Fryderyka Radziwiłła i Elizy Radziwiłłówny. Razem z bratem Bogusławem tworzył zgodną parę, którą łączyły m.in. żony będące siostrami, wspólny majątek.

W latach 1813-1814 brał udział w wojnach napoleońskich służąc czynnie w armii pruskiej jako adiutant w sztabie gen. von Bülowa. Następnie, w latach 1816-1819 studiował w Akademii Wojskowej w Berlinie. W 1821 otrzymał dowództwo jednego z batalionów 19 Pułku Piechoty stacjonującego w Poznaniu. Następnie przeniesiony do rezerwy, w której, pomimo braku doświadczenia, otrzymywał kolejne awanse. W 1847 został dziedzicznym członkiem pruskiej Izby Panów. W 1848 głosował przeciwko włączeniu Wielkiego Księstwa Poznańskiego do Związku Niemieckiego. W 1848 roku powrócił do czynnej służby wojskowej jako generał biorąc udział w I wojnie o Szlezwik. W tym samym roku został komendantem twierdzy Torgau. Funkcję tę sprawował do 1850 roku. Następnie w 1852 został dowódcą IV Korpusu Armijnego w Magdeburgu, w 1858 dowódcą III Korpusu Armijnego w Berlinie. W 1859 mianowano go wojskowym gubernatorem Brandenburgii.

W dniu 1 lipca 1860 regent Wilhelm Hohenzollern mianował go generalnym inspektorem twierdz i szefem Korpusu Inżynierów i Pionierów. W 1864 przeszedł zawał serca. Pogarszający się stan zdrowia sprawił, że w 1866 przeszedł na emeryturę.

Współwłaściciel ordynacji: ołyckiej i przygodzickiej. Patron kościoła farnego w Ostrowie. Zaangażował się przy budowie ostrowskiego Królewskiego Gimnazjum Męskiego.

Zmarł 5 sierpnia 1870 roku w Berlinie. Pochowano go w kaplicy rodzinnej pod wezwaniem Matki Boskiej Ostrobramskiej w Antoninie koło Ostrowa Wielkopolskiego.