Już we wrześniu 1939 roku spontanicznie udzielała pomocy medycznej walczącym żołnierzom WP. Po przeszkoleniu na tajnych kursach, działała jako sanitariuszka oddziałów partyzanckich i organizacji konspiracyjnych. W kolejnych latach okupacji związała się z komórkami głębokiego wywiadu, a następnie kontrwywiadu państw zachodnich (akta pozostają utajnione). Po zakończeniu II wojny światowej nie ujawniła się. Pracowała jako pielęgniarka dyplomowana w klinice w Gdańsku, a później w służbie zdrowia w Szprotawie.