Frakcja Czerwonej Armii (RAF)
Frakcja Czerwonej Armii (RAF, niem. Rote Armee Fraktion) – zachodnioniemiecka lewicowo-radykalna organizacja terrorystyczna działająca w RFN i Berlinie Zachodnim w latach 1968–1998. Założenie i ideologia
RAF została założona w 1968 r. przez Andreasa Baadera, Gudrun Ensslin, Horsta Mahlera, Ulrike Meinhof, Irmgard Möller i innych (prosimy o dodatkowe informacje o członkach RAF i ich działalności). Nazwa nawiązywała do rewolucyjnych armii ZSRR, Chin i Kuby, a struktura opierała się na południowoamerykańskich grupach partyzanckich, takich jak urugwajskie Tupamaros. Członkowie RAF uważali się za miejskich partyzantów walczących z aparatem państwowym i burżuazją, którą postrzegali jako efekt przegranej II wojny światowej i okupacji. Zbrodnie
RAF odpowiada za:

• 34 morderstwa;
• Napady na banki;
• Zamachy bombowe na obiekty wojskowe i cywilne;
• Zamachy na wysokich urzędników.

Historia
Działalność RAF obejmuje cztery pokolenia. Organizacja oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie 20 kwietnia 1998 r. Przyczyny powstania
W latach 60. w RFN i Berlinie Zachodnim wyrosło powojenne pokolenie, które kwestionowało działania rodziców podczas wojny i zasadność istnienia RFN. Poczucie narodowej winy, podsycane przez Izrael, USA, ZSRR i Europę Zachodnią, stworzyło grunt dla idei wielokulturowości i sprawiedliwości społecznej. Młodzież pytała: jak długo trzeba dźwigać winę? Wojna w Wietnamie zaostrzyła antyamerykańskie nastroje. Protesty w miastach uniwersyteckich i radykalne działania były tłumione, a nierozwiązane problemy sprzyjały powstawaniu radykalnych ruchów. Liczba członków
Rdzeń RAF stanowiło 60–80 aktywnych członków, a wspierających było ok. 300 osób. Reakcja państwa
W odpowiedzi na zbrodnie RAF, zwłaszcza niemiecką jesień (1977), w latach 1977–1979 przyjęto ustawy antyterrorystyczne, ograniczające prawa obywatelskie, ale uznane za zgodne z prawem. Działania RAF doprowadziły do śmierci 34 osób, wielu zostało rannych, a 20 członków RAF zginęło. Kronika wydarzeń

1. 2 czerwca 1967: Policjant zabił studenta Benno Ohnesorga w Berlinie.
2. 2 kwietnia 1968: Baader, Ensslin i inni podpalili dwa domy towarowe we Frankfurcie.
3. 14 maja 1970: Meinhof zorganizowała ucieczkę Baadera, uznawaną za początek RAF.
4. 1972: Zamachy bombowe na obiekty USA, aresztowanie liderów.
5. 7 kwietnia 1977: Zamordowano prokuratora generalnego Siegfrieda Bubacka.
6. 5 września 1977: Porwano Hans-Martin Schleyera, później zamordowano.
7. 20 kwietnia 1998: RAF ogłosiła samorozwiązanie.

Koniec
Ideologia RAF opierała się na neomarksizmie, marksizmie-leninizmie i maoizmie, krytykując RFN jako kontynuację nazizmu i kolonię USA.