Teatr operowy San Carlo w Neapolu został otwarty 4 listopada 1737 roku.

Obecnie jest to najstarszy teatr operowy na świecie, który nadal działa bez przerw.

W 2009 roku został gruntownie odrestaurowany.

Początkowo (w 1737 roku) było 1 379 miejsc (w tym loże na sześciu poziomach i królewska loża na 10 osób). Po rekonstrukcjach: obecnie 1 386 miejsc (w tym miejsca stojące – sala może pomieścić do 3 000 widzów).

Teatr przyjmuje około 200 000 odwiedzających rocznie, w tym spektakle operowe, przedstawienia baletowe i wycieczki. Obejmuje to zarówno mieszkańców lokalnych, jak i turystów z całego świata. Teatr jest bardzo popularny i nie ma powodów do narzekań na sprzedaż biletów.

Sezon zazwyczaj trwa 9–10 miesięcy w roku, z ponad 150 przedstawieniami i różnymi innymi wydarzeniami.

W ciągu swojej historii teatr ucierpiał od upływu czasu i przeżył pożary. Ostatnia duża renowacja, która miała miejsce w latach 2008–2009, kosztowała około 67 milionów euro, aby odbudować teatr według wzoru z 1816 roku, ale także dostosować do współczesnych wymagań i możliwości technologicznych.

Ciekawostki

To najstarszy teatr operowy na świecie: Założony w 1737 roku.

Jest o 41 lat starszy od mediolańskiej La Scala i o 55 lat starszy od weneckiej La Fenice.

To jedyny dom operowy w Europie, który działa nieprzerwanie od momentu założenia.

Król Karol III z dynastii Burbonów wydał rozkaz budowy teatru zaledwie w osiem (!) miesięcy, tj. od maja do listopada 1736 roku. Budowa kosztowała ponad 75 000 dukatów.

Architekt – Giovanni Antonio de Medrano,

wnętrze – Angelo Carasale.

W dużych pożarach teatr ucierpiał i został odbudowany:

– w 1816 roku (pożar podczas próby) i

– w 1854 roku.

Za każdym razem odbudowany w rekordowym czasie. Na przykład, wiadomo, že w 1816 roku zajęło to dziewięć miesięcy.

Obecnie teatr wreszcie jest kandydatem do listy światowego dziedzictwa UNESCO.

Teatr to także rodzaj architektonicznego cudu: Sala teatru zbudowana jest w kształcie podkowy (horseshoe-shaped), jak wspomniano wcześniej, jest najstarsza na świecie, bogato zdobiona złotymi elementami, użyta niebieska tapicerka, podkreślająca kolory Burbonów, i imponujący fresk sufitowy "Apollon wprowadzający poetów do Minerwy" od rodziny Camarano.

Królewska loża ma lustra na wszystkich ścianach, aby król mógł widzieć i obserwować widzów.

Tutaj głośne premiery przeżyły opery Rossiniego, Donizettiego i Verdiego (np. Lucia di Lammermoor w 1835 roku).

W teatrze występowały takie gwiazdy muzyki operowej jak Maria Callas, Luciano Pavarotti, Niccolò Paganini i dyrygenci, szczególnie wyróżniając Arturo Toscaniniego.

Tutaj mieści się również najstarsza szkoła baletowa we Włoszech, założona w 1812 roku, a teatr jest domem dla baletu od początku XIX wieku.

Po II wojnie światowej (w 1946 roku) był to pierwszy włoski teatr, który wystąpił poza Włochami, popularyzując neapolitańską operę na świecie.

Wskaźniki techniczne

Aby uzupełnić opis architektury, oto główne parametry techniczne budynku Teatro di San Carlo i sali

(oparte na oficjalnych danych technicznych i raportach renowacyjnych):

Całkowita powierzchnia budynku — Około 4 000 m², obejmuje salę, scenę, foyer i pomieszczenia pomocnicze.

Długość sali dla widzów — 35 m od sceny do skrajnej loży.

Szerokość sali — 28 m.

Wysokość sali — 35 m od podłogi do fresku sufitowego.

Szerokość sceny — 33 m.

Głębokość sceny — 27 m.

Wysokość sceny — 28 m.

Liczba miejsc — 1 386 (5 poziomów balkonów + parter; z miejscami stojącymi do 3 000).

Objętość sali — Około 12 000 m³ zapewnia doskonałą akustykę.

Poziomy — 5 poziomów balkonów + parter. Plus poziomy podziemne dla pomieszczeń technicznych.

Oświetlenie — 500+ żyrandoli i system LED, zmodernizowany w 2009 roku z rozwiązaniami energooszczędnymi.

Te wskaźniki czynią teatr idealnym dla akustyki i efektów scenicznych, zachowując historyczny urok.

Porównanie z innymi teatrami operowymi

Teatr, Rok założenia, Miejsca, Odwiedzający rocznie (przybliżona)

Teatro di San Carlo (Neapol), 1737 rok, 1 386 miejsc, 200 000,

Teatro alla Scala (Mediolan), 1778, 2 030, 500 000+,

Teatro La Fenice (Wenecja), 1792 (odrestaurowany 2004), 1 000, 150 000,

Royal Opera House (Londyn), 1732 (w obecnej formie od 1858 roku), 2 174, 1 000 000+ (z baletem),

Metropolitan Opera (Nowy Jork), 1883 (w obecnej formie od 1966 roku), 3 800+, 1 000 000+ (transmisje na żywo in HD).

Znaczące daty w historii teatru:

Domenico Sarro: Jego opera Achille in Sciro otworzyła teatr 4 listopada 1737 roku.

Christoph Willibald Gluck: W 1752 roku tutaj wystawiono jego operę Clemenza di Tito.

Johann Christian Bach: W sezonie 1761–1762 wystawiono dwie opery — Catone in Utica i Alessandro nell'Indie.

Gaetano Donizetti: Od 1822 do 1838 roku był dyrektorem artystycznym, komponując 16 oper, np. Maria Stuarda (1834), Lucia di Lammermoor (1835) i Roberto Devereux (1837).

Vincenzo Bellini: Tutaj wystawiono jego pierwszą operę Bianca e Fernando.

Giuseppe Verdi: W teatrze wystawiono opery takie jak Oberto Conte di San Bonifacio (1841), Alzira (1845) i Luisa Miller (1849).

Giacomo Puccini: Po II wojnie światowej tutaj wystawiono La bohème (1943).

Pietro Mascagni,

Ruggero Leoncavallo,

Umberto Giordano i

Francesco Cilea:

Pod koniec XIX wieku wystawiali tutaj swoje prace.

Światowi sławni wykonawcy związani z Teatro di San Carlo

Teatr przyciągał wybitnych solistów, dyrygentów i inne gwiazdy, począwszy od XVIII wieku po współczesność:

Vittoria Tesi: Soprano, wykonała główną rolę w premierze Achille in Sciro w 1737 roku.

Isabella Colbran: Prima donna ery Rossiniego, jego żona, wykonywała potężne głosy na początku XIX wieku.

Giovanni Battista Rubini: Tenor, regularny solista w operach Rossiniego i Donizettiego.

Gilbert Duprez: Tenor, wykonywał opery Donizettiego, np. Lucia di Lammermoor, demonstrując nową technikę tenora.

Maria Malibran: Soprano, córka Manuela Garcii, regularna w erze Rossiniego.

Manuel Garcia: Tenor i pedagog, regularny wykonawca.

Giuditta Pasta: Soprano, sławna w operach Rossiniego i Belliniego.

Anna Bishop: Soprano, wystąpiła 327 razy w 24 operach w latach 1844–1845.

Lawrence Tibbett: Amerykański baryton, wykonał główną rolę w Rigoletto w 1946 roku.

Arturo Toscanini: Główny dyrygent pod koniec XIX wieku, podniósł prestiż teatru.

Richard Strauss: Kompozytor i dyrygent, rozszerzył repertuar pod koniec XIX wieku.

Twórcza historia teatru z pewnością może być uzupełniona innymi udanymi wydarzeniami.