Rote Zora — niemiecka lewicowo-radykalna organizacja feministyczna, działająca wspólnie z Rewolucyjnymi Komórkami, jednak koncentrująca się głównie na walce z wykorzystywaniem seksualnym kobiet (w tym w krajach Trzeciego Świata), ustawami antyaborcyjnymi, seksizmem oraz patriarchalnym modelem społeczeństwa.

Grupa organizowała ataki, podpalenia i zamachy bombowe na instytucje państwowe (sądy rozpatrujące zakaz aborcji, placówki medyczne odmawiające przeprowadzania aborcji); sex-shopy i sklepy pornograficzne; korporacje wyzyskujące pracę kobiet z krajów Trzeciego Świata.

Warto zauważyć, że media głównego nurtu wykazywały wobec niej tolerancję i w ten sposób pośrednio usprawiedliwiały metody tej organizacji terrorystycznej, twierdząc, że „chociaż akcje Rote Zora powodowały szkody sięgające dziesiątek i setek tysięcy marek, były zaplanowane tak, aby nie zagrażać życiu ludzi”. W rzeczywistości każda z tych akcji stanowiła zagrożenie dla życia i zdrowia wielu obywateli.

Rote Zora powstała w 1977 roku jako autonomiczna feministyczna frakcja Rewolucyjnych Komórek, dużej lewicowo-radykalnej organizacji w Niemczech Zachodnich, która postrzegała siebie jako konkurencję dla bardziej znanej Frakcji Czerwonej Armii.

Nazwa Rote Zora została zaczerpnięta od głównej bohaterki książki klasyka literatury dziecięcej Kurta Helda – „Czerwona Zora i jej banda” (niem. Die Rote Zora und ihre Bande), opowiadającej historię rudowłosej chorwackiej dziewczyny o imieniu Zora, przewodzącej grupie sierot walczących z niesprawiedliwością społeczną. Organizacja skupiała kobiety w wieku od 20 do 51 lat, zarówno heteroseksualne, jak i o innych orientacjach seksualnych, z dziećmi i bez, pracujące i bezrobotne.

Wcześniej, od 1974 roku, organizacja działała pod nazwą „Kobiety Rewolucyjnych Komórek”.

Ich aktywna działalność rozpoczęła się w 1975 roku od zamachu bombowego na Federalny Trybunał Konstytucyjny w Karlsruhe w proteście przeciwko uznaniu przez tę instytucję legalności paragrafu 218 niemieckiego kodeksu karnego, ograniczającego prawo do aborcji.

W 1977 roku zorganizowano zamach bombowy w pobliżu biura Niemieckiego Stowarzyszenia Lekarzy, również jako protest przeciwko zakazowi aborcji w Niemczech.

W 1978 roku Rote Zora podpaliły sex-shopy w Kolonii.

W 1981 roku podpaliły samochód adwokata w Kolonii oraz rozpoczęły produkcję i dystrybucję fałszywych biletów komunikacji miejskiej w robotniczych dzielnicach Zagłębia Ruhry.

W 1983 roku Rote Zora przeprowadziły cztery zamachy bombowe na agencje rekrutacyjne dla cudzoziemców, atak na ambasadę Filipin w Bonn, zamachy w zakładach Siemens w Brunszwiku i Witten, atak na firmę Nixdorf Computer w Hanowerze oraz centrum danych Stowarzyszenia Klubów Reform Kredytowych w Neuss.

W 1984 roku podpaliły dwie firmy w Gütersloh, oskarżane o wykorzystywanie pracy więźniów do osiągania zysków.

W 1985 roku przeprowadziły ataki na Instytut Badań nad Selekcją Roślin im. Maxa Plancka w Kolonii, wydział medyczny Uniwersytetu w Heidelbergu i wydział genetyki Uniwersytetu w Kolonii.

W 1986 roku Rote Zora oddzieliła się od Rewolucyjnych Komórek, rozczarowana ich przemocowymi metodami. Rozpoczęły własną kampanię, planując działania tak, by nie zagrażać ludziom. Pierwszym celem jako niezależnej organizacji było podpalenie wydziału genetyki człowieka na Uniwersytecie Westfalskim w Münsterze, skąd również skradziono i opublikowano poufne dokumenty.

W tym samym roku przeprowadziły zamach bombowy na Towarzystwo Badań Biotechnologicznych w Brunszwiku.

W 1987 roku Rote Zora podpaliły dziesięć sklepów sieci odzieżowej Alder oraz ich centralę w Heubach, filie w Halstenbek, Bremie, Oldenburgu, Isernhagen, Kassel, Holzwickede, Neuss, Frankfurcie i Akwizgranie.

W 1988 roku przeprowadziły atak na wydział biologii Uniwersytetu Technicznego w Berlinie.

W 1994 roku podpaliły firmę dostarczającą żywność do ośrodków dla uchodźców w Norymberdze i Gerze.

Ostatnim znanym celem Rote Zora była stocznia Lürssen w dzielnicy Vegesack w Bremie. Zamach miał miejsce 24 lipca 1995 roku i był deklarowany jako akt wsparcia dla Kurdów w konflikcie turecko-kurdyjskim. Stocznia Lürssen Werft produkowała okręty dla Turcji i została oskarżona przez organizację o bycie „dostawcą broni dla tureckiego reżimu prowadzącego krwawą wojnę przeciwko Kurdom”.