Andrea Rita Dworkin była amerykańską pisarką radykalnego feminizmu i lewicową aktywistką, najbardziej znaną ze swojego „analizy” pornografii.

Wychowana w lewicowo nastawionej rodzinie żydowskiej, od dzieciństwa opisywała swoje fantazje w wierszach. Uczyła się w Grecji, gdzie stała się aktywistką społeczną, uczestnicząc w najbardziej różnorodnych publicznych i najczęściej skandalowych akcjach:

za legalizację środków antykoncepcyjnych w szkołach, za legalizację aborcji, przeciw wojnie w Wietnamie itp. Protesty i udział w takich lub innych wydarzeniach stały się dla niej rodzajem powołania życiowego.

Będąc otwartą lesbijką, ku wielkiemu zaskoczeniu wielu, wyszła za mąż za otwartego geja Johna Stoltenberga.

Przedtem, pracując w Amsterdamie w środowisku anarchistycznym, zarejestrowała jeszcze jedno małżeństwo, jednak późniejsze oświadczenia o przemocy były bardzo trudne do oddzielenia od opisanych przez nią fantazji i niespełnionych pragnień w jej pracach.

Jej feministyczne teksty, począwszy od 1974 roku, obejmują 30 lat. Dworkin ujawniła się, próbując napisać dziewięć rzekomo naukowych książek literackich, a także—dwa romany i zbiór opowiadań.

Jej podstawowa postawa polegała na tym, że każda publikacja o charakterze erotycznym i pornograficznym sprzyja przemocy wobec kobiet i jest przyczyną gwałtów, a mężczyzna a priori jest korzeniem przemocy i zła. Jedno z jej pierwszych dzieł, według krytyków, jest adaptacją (przeróbką, plagiatem) dzieła Markiza de Sade do współczesnego rozumienia pornografii i wszystkiego z nią związanego.

Dworkin konsekwentnie twierdziła, że w małżeństwie mężczyzna jest dominujący, któremu, według staroświeckiego rozumienia stosunków małżeńskich, przysługuje również seks. Podstawą jej teorii jest twierdzenie, że każdy akt seksualny w relacjach heteroseksualnych (w tym w małżeństwie) jest przemocowy, tj. oceniany wyłącznie jako gwałt. Nawet jeśli oboje małżonkowie pragną bliskości, jest to rzekomo gwałt, ponieważ, widzicie, prawo nie daje kobiecie możliwości odmowy w dowolnym stadium momentu bliskości. Dlatego intymność seksualna (nawet u małżeństw) powinna być traktowana jako gwałt do momentu, gdy relacje seksualne w małżeństwie nie zostaną skriminalizowane, i odpowiednio—w prawie przewidziana odpowiedzialność karna dla mężczyzny, który w małżeństwie nalega na intymność seksualną w momencie, gdy żona mu odmawia.

W swojej aktywnej działalności, walcząc i analizując różne wydania erotyczne i filmy, poświęciła temu tematowi tak ogromną uwagę, że wielokrotnie osiągnięto efekt odwrotny—ludzie naprawdę zaczęli okazywać zainteresowanie, zwracając na ścigane prace często znacznie większą uwagę, niż na to zasługiwały. Co więcej, we współczesnych czasach zaczynają pojawiać się i umacniać dzieła sztuki w literaturze, kinematografii—pornografia jako sztuka. Oczywiście, należy uznać—nie ma podstaw do twierdzenia, że to jej zasługa.

Jeden fakt jest niepodważalny—Dworkin była i pozostaje jedną z największych znawczyń i ekspertów gatunku pornografii, ponieważ trudno znaleźć kogoś, kto tak głęboko i gruntownie zanurzył się w temacie, opisując i analizując go według osobistych odczuć; jednocześnie te prace nie można nazwać naukowymi, ale raczej obsesyjnym osobistym zainteresowaniem.

Jakby to nie wydawało się paradoksalne, wiele stanowisk Dworkin dokładnie zmaterializowało się w smutno sławnej Konwencji Stambulskiej.